Het is weer gelukt
Personeelsuitje in Buren.'We krijgen schilderles.' Dat is alles wat de groep vrouwen én vijf mannen weten als ze binnen stappen bij de ad hoc locatie in Buren. Het zijn werkers in de gezondheidszorg, dus de starttijd is al luxe. De locatie is schitterend: de oude stadsmuur van Buren. En dan is er ook nog koffie met zelfgebakken cake en chocolade van de onderbuurman eh -vrouw.
Als de groep ziet wat ze mogen gaan schilderen, worden de meesten helemaal vrolijk. Sommigen niet. 'Denk je dat we dit kunnen? Ik kan niet eens tekenen.' Of: 'wat is er wulps aan een man?' Fijn dat de groep zo groot is, want ik hoef niets te zeggen. Ze helpen elkaar over de drempel heen.
Het begint met een schets
Zelf vind ik het vooral spannend of we het wel gaan redden. In krap twee en een half uur zo'n grote groep te begeleiden met als resultaat een schilderij waar ze trots op zijn, vind ik wel een beetje een uitdaging. Maar natuurlijk lukt het. Het duurt wel even voor iedereen er is en echt een plekje heeft gevonden. Maar al ze allemaal zitten, heeft binnen tien minuten iedereen een kwast in zijn handen. En eenmaal begonnen, wordt het vanzelf muisstil.
Van alles wat
En natuurlijk schilderen ze niet allemaal een wulps vrouwtje. Sommige twee. Maar er is ook een poes, een trompettist en een gitarist. En dat allemaal met drie kleuren: rood, geel en blauw. Soms komt iemand vragen om groen, Tja. Dat maak natuurlijk jezelf. Ik deel wel wat bruin en zwart uit, maar de meeste kleuren zijn allemaal zelf gemengd. En op het doek. Een van de vrouwen vraagt waarom ik dat zo belangrijk vind. Ik wijs haar op haar eigen geschilderde, prachtige, uitbundige, paarse jurk. Zo saai als dat één kleur paars was geweest.
Meer foto's vind je hier.
'Wat heerlijk om zo een beetje met die kleuren te spelen.'
Precies! Daar gaat het om. Het resultaat is eigenlijk helemaal niet zo belangrijk, maar wel de weg er naar toe.
